Gerrit rijdt naar Deen. Het regent en op een kruising rijdt een tiener van links in blinde vaart door en klapt op de motorkap. Gerrit schrikt zich het leplazarus. Gelukkig staat de jongen uit zichzelf weer op en heeft alleen wat blauwe plekken. Wel zijn de fiets en de motorkap flink beschadigd. Gerrit noteert de adresgegevens van de jongen en komt bij mij aan het loket om te vragen hoe dit nu verder moet.
Dagelijks behandelen wij diverse aanrijdingschades. Een specifiek type aanrijding is die tussen een auto en een fiets. Of zoals wij vakidioten graag zeggen: tussen een gemotoriseerd en ongemotoriseerd voertuig. Hierop is een aparte wet van toepassing die de fietser tot ‘bedreigde diersoort’ bestempelt. Rijden fietser en auto tegen elkaar aan, dan heeft de automobilist verzekeringstechnisch altijd de schuld. Alleen in heel bijzondere gevallen komt de bestuurder van de auto hier onderuit. Er moet dan sprake zijn van overmacht. Denkt u hierbij aan een fietser die uit de lucht op het dak van de auto landt. Als de fietser ook maar enigszins in het blikveld van de automobilist is geweest, dan kun je een beroep op overmacht wel vergeten.
Deze regel zorgt regelmatig voor onbegrip bij menig bestuurder van een auto. "Het is toch de schuld van die fietser," klinkt het dan. "Hier, hij geeft het zelf óók toe." Maar helaas is de wet nu eenmaal de wet. En de verzekeraars van de fietser en de automobilist zullen de letter van de wet volgen. Het komt dus bijna altijd op het bordje van de autoverzekering.
De achterliggende gedachte van deze, op het eerste gezicht, unfaire regeling is gelegen in de bescherming van de ‘zwakke’ verkeersdeelnemer. In dit voorbeeld is het een fietser, maar het kan ook een voetganger zijn. De ‘sterke’ verkeersdeelnemer oftewel de gemotoriseerde deelnemer is namelijk (wettelijk) verplicht verzekerd. Zou er bij de fietser of voetganger sprake van letsel zijn dan is er altijd een partij die voor de schade aangesproken kan worden. Er hoeft dus geen ellenlange discussie gevoerd te worden over wiens fout het nu eigenlijk was.
Is de fout aan de kant van de ‘zwakke’ verkeersdeelnemer echter zo overduidelijk, dan kan overwogen worden om deze aansprakelijk te stellen. Zo kan het gebeuren dat beide partijen hun schade vergoed krijgen. Ieder van de verzekeraar van de ander.
Ik heb Gerrit eerst dezelfde uitleg gegeven zoals ik hierboven beschrijf. Gerrit concludeert: "Dus die fietser heeft het nooit gedaan?" Een begrijpelijke reactie. Wat hebben wij vervolgens voor Gerrit gedaan? We hebben het schadegeval goed bekeken en contact gezocht met Gerrit zijn verzekeraar. Daar hebben we de situatie uitgelegd en voorgesteld om de schade als ‘no blame, no claim’ te behandelen. Dit betekent in het geval van Gerrit dat zijn verzekering de schade vergoedt, maar dat deze zaak niet ten koste gaat van zijn opgebouwde tredes. Door onze bemiddeling blijft Gerrit z'n bonus-malus korting dus intact.
